این پست وبلاگ نگاهی عمیق به OAuth 2.0 و OpenID Connect، دو روش احراز هویت مدرن، می‌اندازد. با تمرکز بر چیستی و اهمیت OAuth 2.0، عملکردها و موارد استفاده آن را به تفصیل توضیح می‌دهد. ملاحظات امنیتی کلیدی برای OAuth 2.0 برجسته شده و اجزای اصلی آن به طور کامل بررسی می‌شوند. در نهایت، درس‌های آموخته شده از OAuth 2.0 و OpenID Connect بررسی شده و نقش فعلی و پتانسیل آینده آنها ارزیابی می‌شود. این یک راهنمای جامع برای هر کسی است که به دنبال تضمین دسترسی امن و مجاز است.

OAuth 2.0 چیست و چرا مهم است؟

OAuth 2.0این یک پروتکل مجوزدهی است که به برنامه‌های شخص ثالث اجازه می‌دهد به منابع کاربران اینترنتی (مثلاً عکس‌ها، ویدیوها، لیست مخاطبین) دسترسی داشته باشند. این پروتکل به کاربران اجازه می‌دهد بدون به اشتراک گذاشتن رمز عبور، به برنامه‌ها اجازه دسترسی به حساب‌های کاربری خود را بدهند. این کار از حریم خصوصی کاربر محافظت می‌کند و خطرات امنیتی را کاهش می‌دهد. به عنوان مثال، می‌توانید به یک برنامه ویرایش عکس اجازه دهید فقط به عکس‌های شما دسترسی داشته باشد و از دسترسی برنامه به سایر داده‌های حساس جلوگیری کنید.

اواوت ۲.۰ هدف اصلی آن بهبود تجربه کاربری و در عین حال تضمین امنیت است. به طور سنتی، استفاده از رمز عبور یکسان برای کاربران در پلتفرم‌های مختلف رایج بود. OAuth 2.0با حذف نیاز کاربران به ایجاد رمزهای عبور مختلف برای هر برنامه، دسترسی امن را از طریق یک مکانیسم مجوزدهی متمرکز و واحد فراهم می‌کند. این امر به کاربران اجازه می‌دهد تا به راحتی بین برنامه‌های مختلف جابجا شوند و کنترل اشتراک‌گذاری داده‌ها را حفظ کنند.

• مزایای OAuth 2.0
• این امر نیاز کاربران به اشتراک‌گذاری رمزهای عبورشان را از بین می‌برد.
• امکان اعطای دسترسی محدود به برنامه‌های شخص ثالث را فراهم می‌کند.
• امنیت داده‌های کاربر را افزایش می‌دهد.
• این سرویس، اشتراک‌گذاری آسان و امن داده‌ها بین پلتفرم‌های مختلف را فراهم می‌کند.
• این یک راه حل استاندارد برای مجوزدهی به توسعه‌دهندگان ارائه می‌دهد.
• این باعث بهبود تجربه کاربری و کاهش پیچیدگی می‌شود.

OAuth 2.0امروزه توسط بسیاری از پلتفرم‌های بزرگ اینترنتی استفاده می‌شود. پلتفرم‌هایی مانند گوگل، فیس‌بوک و توییتر به برنامه‌های شخص ثالث اجازه می‌دهند به داده‌های کاربر دسترسی داشته باشند. اواوت ۲.۰ این به کاربران اجازه می‌دهد تا به طور یکپارچه بین برنامه‌های مختلف جابجا شوند و داده‌های خود را به طور ایمن به اشتراک بگذارند. همچنین یک روش مجوزدهی استاندارد برای توسعه‌دهندگان فراهم می‌کند و ادغام با پلتفرم‌های مختلف را ساده می‌کند.

ویژگی	توضیح	مزایا
مجوز	اعطای دسترسی به برنامه‌های شخص ثالث	دسترسی امن بدون به اشتراک گذاشتن رمزهای عبور کاربران
توکن‌های دسترسی	کلیدهای موقت که به برنامه‌ها اجازه دسترسی به منابع را می‌دهند	دسترسی امن و محدود
توکن‌های تمدید	دریافت توکن‌های دسترسی جدید پس از انقضا	کاهش تعامل کاربر
محدوده‌ها	تعیین محدودیت‌های دسترسی	محافظت از حریم خصوصی کاربر

OAuth 2.0این بخش اساسی اینترنت مدرن است. دسترسی به منابع را برای برنامه‌های شخص ثالث ساده می‌کند و در عین حال از امنیت و حریم خصوصی کاربر محافظت می‌کند. این امر مزایای قابل توجهی را هم برای کاربران و هم برای توسعه‌دهندگان ارائه می‌دهد. اواوت ۲.۰ پیاده‌سازی صحیح، تجربه کاربری را بهبود می‌بخشد و در عین حال خطرات امنیتی را به حداقل می‌رساند.

بررسی OpenID Connect: توابع و کاربردها

اتصال OpenID (OIDC) OAuth 2.0 این یک لایه احراز هویت است که بر روی پروتکل OAuth ساخته شده است. در حالی که OAuth 2.0 برای احراز هویت طراحی شده بود، OpenID Connect نیاز به احراز هویت کاربران و اشتراک‌گذاری ایمن این اعتبارنامه‌ها بین برنامه‌ها را برطرف می‌کند. OIDC یک راه‌حل احراز هویت مدرن و مبتنی بر استاندارد برای برنامه‌های وب و موبایل ارائه می‌دهد.

OpenID Connect در مقابل OAuth 2.0

ویژگی	OpenIDConnect	OAuth 2.0
هدف اصلی	تایید هویت	مجوز
اطلاعات هویتی	اطلاعات مربوط به کاربر (نام، ایمیل و غیره)	مجوز دسترسی به منابع
لایه پروتکل	ساخته شده بر اساس OAuth 2.0	این یک پروتکل مجوزدهی مستقل است
زمینه های استفاده	ورود کاربر، SSO	دسترسی به API، مجوز برنامه

OpenID Connect با استفاده از مکانیسم‌های احراز هویت ارائه شده توسط OAuth 2.0، کاربر را احراز هویت می‌کند و این هویت را از طریق یک شناسه توکن (ID Token) به برنامه منتقل می‌کند. این شناسه توکن حاوی اطلاعات قابل اعتماد و تأیید شده در مورد هویت کاربر است. OIDC ضمن افزایش امنیت، تجربه کاربر را بهبود می‌بخشد. به طور خاص، ورود یکپارچه (SSO) این مزیت بزرگی را در سناریوهایی مانند موارد زیر فراهم می‌کند.

ویژگی‌های کلیدی OpenID Connect

OpenID Connect یک راهکار احراز هویت ساده، امن و مقیاس‌پذیر ارائه می‌دهد. ویژگی‌های کلیدی آن عبارتند از:

• رعایت استانداردها: این برنامه بر اساس OAuth 2.0 ساخته شده است و از استانداردهای کاملاً تعریف شده‌ای پیروی می‌کند.
• توکن شناسایی: یک توکن وب JSON (JWT) امضا شده که به طور ایمن هویت کاربر را نشان می‌دهد.
• دسترسی به اطلاعات کاربر: به صورت اختیاری، امکان دریافت اطلاعات تکمیلی در مورد کاربر (پروفایل، ایمیل و غیره).
• پشتیبانی از چند پلتفرم: می‌توان از آن در وب، موبایل و برنامه‌های بومی استفاده کرد.
• پشتیبانی SSO: این امکان را فراهم می‌کند که با یک بار ورود به سیستم، به چندین برنامه دسترسی داشته باشید.

با OpenID Connect، توسعه‌دهندگان می‌توانند به جای درگیر شدن با فرآیندهای پیچیده احراز هویت، بر احراز هویت ایمن کاربران و ادغام آنها در برنامه‌های خود تمرکز کنند. این امر سرعت توسعه را افزایش داده و امنیت را افزایش می‌دهد.

مراحل استفاده از OpenID Connect
1. یک ارائه‌دهنده OpenID (OP) انتخاب یا پیکربندی کنید.
2. برنامه خود را به عنوان یک کلاینت OpenID در OP ثبت کنید.
3. جریان مجوز OAuth 2.0 را در برنامه خود آغاز کنید.
4. OP از کاربر درخواست احراز هویت می‌کند.
5. پس از احراز هویت کاربر، اپراتور یک کد مجوز به برنامه ارسال می‌کند.
6. با استفاده از این کد مجوز، برنامه یک شناسه توکن (ID Token) و یک توکن دسترسی (Access Token) از OP دریافت می‌کند.
7. شناسه توکن را تأیید کنید و اطلاعات کاربر را دریافت کنید.

زمینه های استفاده

OpenID Connect کاربردهای متنوعی دارد. این یک راه حل ایده‌آل برای احراز هویت ایمن کاربران و اشتراک‌گذاری آنها بین برنامه‌ها است.

زمینه‌های اصلی استفاده:

• ورود یکپارچه (SSO): این به کاربران اجازه می‌دهد تا با یک اعتبارنامه واحد به چندین برنامه دسترسی داشته باشند.
• ورود از طریق شبکه‌های اجتماعی: این برنامه به کاربران اجازه می‌دهد تا با حساب‌های کاربری شبکه‌های اجتماعی مانند گوگل، فیسبوک و توییتر وارد برنامه‌ها شوند.
• امنیت API: این تضمین می‌کند که APIها به طور ایمن توسط کاربران احراز هویت شده استفاده می‌شوند.
• احراز هویت اپلیکیشن موبایل: هویت کاربران را در برنامه‌های تلفن همراه به طور ایمن مدیریت می‌کند.
• مدیریت هویت سازمانی: این سیستم به طور متمرکز هویت کاربران سازمانی را مدیریت می‌کند و امنیت را افزایش می‌دهد.

OpenID Connect یک راهکار احراز هویت قدرتمند و انعطاف‌پذیر برای برنامه‌های کاربردی وب و موبایل مدرن ارائه می‌دهد. OAuth 2.0 وقتی همراه با استفاده شود، با برآورده کردن نیازهای مجوز و احراز هویت، یک تجربه امن و کاربرپسند را فراهم می‌کند.

امنیت OAuth 2.0: مواردی که باید در نظر بگیرید

OAuth 2.0اگرچه فرآیندهای مجوزدهی را ساده می‌کند، اما اگر به درستی پیاده‌سازی نشود، می‌تواند خطرات امنیتی جدی ایجاد کند. نکات مهمی وجود دارد که توسعه‌دهندگان و مدیران سیستم باید برای اطمینان از امنیت این پروتکل به آنها توجه کنند. در این بخش، OAuth 2.0 ما بر روی مسائل امنیتی رایج که ممکن است هنگام استفاده با آنها مواجه شوید و نحوه حل این مسائل تمرکز خواهیم کرد.

OAuth 2.0 یکی از رایج‌ترین مسائل امنیتی، ذخیره‌سازی یا انتقال ناامن کدهای مجوز و توکن‌های دسترسی است. با دسترسی به این داده‌های حساس، مهاجمان می‌توانند حساب‌های کاربری را ربوده یا دسترسی غیرمجاز بین برنامه‌ها را به دست آورند. بنابراین، بسیار مهم است که این داده‌ها همیشه از طریق کانال‌های رمزگذاری شده منتقل شده و با استفاده از روش‌های ذخیره‌سازی امن ذخیره شوند.

آسیب‌پذیری امنیتی	توضیح	راه حل پیشنهادی
سرقت کد مجوز	مهاجم کد مجوز را به دست می‌آورد.	استفاده از PKCE (کلید اثبات برای تبادل کد).
نشت توکن دسترسی	افتادن توکن دسترسی به دست افراد غیرمجاز.	کوتاه مدت نگه داشتن توکن‌ها و تمدید منظم آنها.
حملات CSRF	مهاجم درخواست‌های غیرمجاز را از طریق مرورگر کاربر ارسال می‌کند.	با استفاده از پارامتر State، محافظت در برابر CSRF را فراهم کنید.
تغییر مسیر را باز کنید	مهاجم کاربر را به یک سایت مخرب هدایت می‌کند.	URL های تغییر مسیر را از قبل تعریف و اعتبارسنجی کنید.

علاوه بر این، OAuth 2.0 یکی دیگر از ملاحظات مهم در برنامه‌های کاربردی، تضمین امنیت برنامه‌های کلاینت است. محافظت از اطلاعات محرمانه کلاینت به ویژه در کلاینت‌های عمومی مانند برنامه‌های موبایل و تک صفحه‌ای (SPA) چالش برانگیز است. در چنین مواردی، امنیت کدهای مجوز باید با استفاده از مکانیسم‌های امنیتی اضافی مانند PKCE (کلید اثبات برای تبادل کد) افزایش یابد.

توصیه‌هایی برای امنیت

• استفاده از HTTPS: باید اطمینان حاصل شود که تمام ارتباطات از طریق کانال‌های رمزگذاری شده انجام می‌شود.
• پیاده‌سازی PKCE: امنیت کدهای مجوز باید با استفاده از PKCE، به ویژه در کلاینت‌های عمومی، افزایش یابد.
• نشانگرهای کوتاه مدت: توکن‌های دسترسی باید طول عمر کوتاهی داشته باشند و مرتباً تمدید شوند.
• تأیید آدرس‌های اینترنتی تغییر مسیر: از پیش تعریف کردن و اعتبارسنجی URL های ریدایرکت، از حملات ریدایرکت باز جلوگیری می‌کند.
• استفاده از پارامتر حالت: محافظت در برابر حملات CSRF باید با استفاده از پارامتر state ارائه شود.
• جامعیت مجوزها: اینکه برنامه‌ها فقط مجوزهای مورد نیاز خود را درخواست کنند، آسیب‌های احتمالی را به حداقل می‌رساند.

OAuth 2.0پیکربندی مناسب و ممیزی‌های امنیتی منظم برای تضمین امنیت سیستم بسیار مهم هستند. توسعه‌دهندگان و مدیران سیستم باید OAuth 2.0 آنها باید ویژگی‌های امنیتی پروتکل را به طور کامل درک و پیاده‌سازی کنند. آزمایش‌ها و به‌روزرسانی‌های امنیتی منظم باید برای شناسایی و رفع آسیب‌پذیری‌های امنیتی انجام شود.

اجزای اصلی OAuth 2.0: توضیحات مفصل

OAuth 2.0OAuth یک چارچوب مجوزدهی است که به برنامه‌های مدرن وب و موبایل امکان می‌دهد تا به طور ایمن احراز هویت و مجوزدهی کنند. این چارچوب به برنامه‌های شخص ثالث اجازه می‌دهد تا بدون به اشتراک گذاشتن اعتبارنامه‌های کاربر، به منابع کاربر دسترسی پیدا کنند. درک اجزای اساسی دخیل در این فرآیند، برای درک نحوه عملکرد OAuth 2.0 بسیار مهم است.

جزء	تعریف	مسئولیت‌ها
صاحب منبع	کاربری که به او اجازه دسترسی به منابع داده شده است.	اعطای دسترسی به برنامه کلاینت.
مشتری	برنامه‌ای که درخواست دسترسی به منابع را دارد.	اخذ مجوز از مالک منبع و درخواست توکن دسترسی.
سرور مجوز	سروری که توکن دسترسی را برای کلاینت صادر می‌کند.	مدیریت فرآیندهای احراز هویت و مجوزدهی
سرور منابع	سروری که منابع محافظت‌شده را میزبانی می‌کند.	اعتبارسنجی توکن‌های دسترسی و اطمینان از دسترسی به منابع.

تعامل بین اجزای OAuth 2.0 با دقت طراحی شده است تا جریان مجوزدهی امنی را تضمین کند. نقش‌ها و مسئولیت‌های هر جزء برای حفظ امنیت و عملکرد کلی سیستم حیاتی است. پیکربندی و مدیریت صحیح این اجزا برای موفقیت پیاده‌سازی OAuth 2.0 بسیار مهم است.

بررسی اجزا به ترتیب اولویت
1. سرور احراز هویت: مرکز فرآیندهای امنیتی و احراز هویت.
2. سرور منبع: دسترسی به داده‌های محافظت‌شده را کنترل می‌کند.
3. درخواست مشتری: از طرف کاربر درخواست دسترسی به منابع را می‌دهد.
4. مالک منبع: مجوزهای دسترسی را مدیریت می‌کند.

در ادامه، هر یک از این اجزای اصلی را با جزئیات بیشتری بررسی خواهیم کرد. عملکردها، مسئولیت‌ها و نقش‌های هر یک را در جریان OAuth 2.0 توضیح خواهیم داد. این به شما امکان می‌دهد: OAuth 2.0شما می‌توانید درک جامع‌تری از نحوه‌ی عملکرد آن ایجاد کنید.

سرور احراز هویت

سرور احراز هویت، OAuth 2.0 این قلب گردش کار است. کلاینت‌ها را احراز هویت می‌کند، از صاحب منبع مجوز می‌گیرد و توکن‌های دسترسی را برای آنها صادر می‌کند. این توکن‌ها به کلاینت اجازه دسترسی به منابع محافظت‌شده روی سرور منبع را می‌دهند. سرور مجوز همچنین می‌تواند توکن‌های به‌روزرسانی را صادر کند، که توکن‌های با طول عمر بالا هستند و کلاینت می‌تواند از آنها برای دریافت توکن‌های دسترسی جدید استفاده کند.

برنامه کلاینت

یک برنامه کلاینت، برنامه‌ای است که از طرف کاربر، درخواست دسترسی به منابع محافظت‌شده روی یک سرور منبع را می‌دهد. این برنامه می‌تواند یک برنامه وب، یک برنامه موبایل یا یک برنامه دسکتاپ باشد. کلاینت باید از مالک منبع مجوز دریافت کند تا یک توکن دسترسی از سرور مجوز دریافت کند. با این توکن، می‌تواند با ارسال درخواست به سرور منبع، به داده‌های کاربر دسترسی پیدا کند.

سرور منبع

سرور منبع، سروری است که منابعی را که نیاز به محافظت دارند، میزبانی می‌کند. این منابع می‌توانند داده‌های کاربر، APIها یا سایر اطلاعات حساس باشند. سرور منبع از توکن‌های دسترسی برای تأیید اعتبار هر درخواست ورودی استفاده می‌کند. اگر توکن معتبر باشد، به کلاینت اجازه دسترسی به منبع درخواستی را می‌دهد. سرور منبع، با همکاری سرور تأیید اعتبار، تضمین می‌کند که فقط کلاینت‌های مجاز می‌توانند به منابع دسترسی داشته باشند.

در نتیجه، OAuth 2.0 و درس‌هایی از OpenID Connect

OAuth 2.0 و OpenID Connect ابزارهای ضروری برای برآورده کردن نیازهای احراز هویت و مجوز برنامه‌های مدرن وب و موبایل هستند. درک و پیاده‌سازی صحیح این پروتکل‌ها نه تنها امنیت داده‌های کاربر را تضمین می‌کند، بلکه به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد تا راه‌حل‌های انعطاف‌پذیرتر و کاربرپسندتری ارائه دهند. تکامل این پروتکل‌ها بر اصول امنیت، قابلیت استفاده و قابلیت همکاری متمرکز بوده است. بنابراین، تجربه به‌دست‌آمده با استفاده از این پروتکل‌ها، درس‌های ارزشمندی را برای سیستم‌های احراز هویت آینده ارائه می‌دهد.

جدول زیر نشان می دهد، OAuth 2.0 و ویژگی‌های کلیدی OpenID Connect و نکات مهمی که باید در نظر گرفته شوند را مقایسه می‌کند:

ویژگی	OAuth 2.0	OpenIDConnect
هدف اصلی	مجوز	احراز هویت و مجوز
اطلاعات هویتی	توکن‌های دسترسی	توکن‌های هویت و توکن‌های دسترسی
لایه پروتکل	چارچوب مجوزدهی	OAuth 2.0 لایه احراز هویت ساخته شده بر روی
زمینه های استفاده	دسترسی برنامه‌های شخص ثالث به داده‌های کاربر	احراز هویت کاربران و فراهم کردن دسترسی امن به برنامه‌ها

نتایج عملی

1. اولویت بندی ایمنی: همیشه از آخرین شیوه‌های امنیتی پیروی کنید و ممیزی‌های امنیتی منظمی انجام دهید.
2. از اصل حداقل امتیاز استفاده کنید: به برنامه‌ها اجازه دهید فقط به داده‌هایی که نیاز دارند دسترسی داشته باشند.
3. توکن‌ها را با دقت مدیریت کنید: اطمینان حاصل کنید که توکن‌ها به طور ایمن ذخیره و منتقل می‌شوند.
4. رضایت کاربر را در اولویت قرار دهید: اطلاعات شفافی در مورد داده‌هایی که قرار است به آنها دسترسی پیدا شود، در اختیار کاربران قرار دهید و رضایت آنها را جلب کنید.
5. مطابق با استانداردها: برای اطمینان از قابلیت همکاری و امنیت، به استانداردها و بهترین شیوه‌های فعلی پایبند باشید.
6. به روز بمانید: از آخرین تغییرات پروتکل‌ها و آسیب‌پذیری‌ها مطلع باشید و سیستم‌های خود را بر اساس آنها به‌روزرسانی کنید.

OAuth 2.0 و استفاده صحیح از OpenID Connect می‌تواند امنیت و تجربه کاربری برنامه‌های مدرن را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد. با این حال، با توجه به پیچیدگی این پروتکل‌ها و تهدیدات امنیتی روزافزون، یادگیری مداوم و اجرای دقیق آنها ضروری است. توسعه‌دهندگان ضمن بهره‌گیری از مزایای ارائه شده توسط این پروتکل‌ها، باید خطرات احتمالی را نیز در نظر گرفته و اقدامات امنیتی مناسبی را اجرا کنند. این امر تضمین می‌کند که داده‌های کاربر ایمن نگه داشته شده و برنامه‌ها قابل اعتماد باشند.

سوالات متداول

OAuth 2.0 چه تفاوتی با احراز هویت سنتی مبتنی بر نام کاربری و رمز عبور دارد؟

به جای به اشتراک گذاشتن نام کاربری و رمز عبور خود با یک برنامه شخص ثالث، OAuth 2.0 به طور ایمن به برنامه اجازه می‌دهد تا از طرف شما به منابع خاصی دسترسی پیدا کند. این امر خطر مربوط به اعتبارنامه‌های حساس شما را کاهش می‌دهد و تجربه‌ای امن‌تر را فراهم می‌کند.

مزایای ساخته شدن OpenID Connect بر پایه OAuth 2.0 چیست؟

OpenID Connect یک لایه هویتی بر روی OAuth 2.0 اضافه می‌کند و فرآیند احراز هویت را استانداردسازی و ساده می‌کند. این امر تأیید اعتبار کاربر و دسترسی به اطلاعات پروفایل کاربر را برای برنامه‌ها آسان‌تر می‌کند.

هنگام استفاده از OAuth 2.0 چه اقدامات امنیتی باید انجام دهیم؟

هنگام استفاده از OAuth 2.0، ایمن‌سازی سرور احراز هویت، ذخیره امن توکن‌ها، پیکربندی دقیق URIهای تغییر مسیر و استفاده از محدوده‌های مناسب بسیار مهم است. همچنین به‌روزرسانی منظم توکن‌ها و هوشیاری در برابر آسیب‌پذیری‌های امنیتی ضروری است.

«کد مجوز» دقیقاً چگونه در OAuth 2.0 کار می‌کند؟

در جریان کد مجوز، کاربر ابتدا به سرور مجوز هدایت می‌شود و اعتبارنامه‌های خود را در آنجا تأیید می‌کند. پس از تأیید موفقیت‌آمیز، یک کد مجوز به برنامه کلاینت ارسال می‌شود. سپس این کد برای دریافت توکن‌ها به سرور مجوز ارسال می‌شود. این روش با جلوگیری از قرار گرفتن مستقیم توکن‌ها در معرض مرورگر، امنیت را افزایش می‌دهد.

بهترین شیوه‌های پیشنهادی برای انواع مختلف برنامه‌های کاربردی (وب، موبایل، دسکتاپ) که OAuth 2.0 را پیاده‌سازی می‌کنند، چیست؟

هر نوع برنامه الزامات امنیتی متفاوتی دارد. برای برنامه‌های وب، ذخیره توکن‌ها در سمت سرور و استفاده از HTTPS مهم است. برای برنامه‌های موبایل، ذخیره ایمن توکن‌ها و استفاده دقیق از جریان‌های عمومی کلاینت مهم است. برای برنامه‌های دسکتاپ، باید اقدامات بیشتری برای افزایش امنیت برنامه‌های بومی انجام شود.

OpenID Connect چگونه به اطلاعات پروفایل کاربر (نام، ایمیل و غیره) دسترسی دارد؟

OpenID Connect با استفاده از یک JSON Web Token (JWT) به نام 'id_token' به اطلاعات پروفایل کاربر دسترسی پیدا می‌کند. این توکن حاوی اطلاعات کاربر ادعا شده است و توسط سرور مجوز امضا شده است. با تأیید این توکن، برنامه‌ها می‌توانند به طور ایمن هویت کاربر و اطلاعات اولیه پروفایل را به دست آورند.

نظر شما در مورد آینده OAuth 2.0 و OpenID Connect چیست؟ چه پیشرفت‌هایی مورد انتظار است؟

OAuth 2.0 و OpenID Connect به طور مداوم در فضای احراز هویت و مجوز در حال تکامل هستند. پیشرفت‌های آینده مانند اقدامات امنیتی قوی‌تر، جریان‌های انعطاف‌پذیرتر و راه‌حل‌های هویت غیرمتمرکز مورد انتظار است. علاوه بر این، ادغام فناوری‌های جدید مانند دستگاه‌های اینترنت اشیا و برنامه‌های هوش مصنوعی نیز نقش مهمی در تکامل این پروتکل‌ها ایفا خواهد کرد.

اشتباهات رایج هنگام استفاده از OAuth 2.0 و OpenID Connect چیست و چگونه می‌توان از آنها اجتناب کرد؟

مشکلات رایج شامل پیکربندی نادرست URI ریدایرکت، استفاده ناکافی از scope، ذخیره‌سازی ناامن توکن و آسیب‌پذیری در برابر حملات CSRF (جعل درخواست بین‌سایتی) است. برای جلوگیری از این مشکلات، توسعه برنامه‌های مطابق با استانداردها، پیاده‌سازی دقیق اقدامات امنیتی و انجام آزمایش‌های امنیتی منظم بسیار مهم است.

اطلاعات بیشتر: درباره OpenID Connect بیشتر بدانید

اطلاعات بیشتر: درباره OAuth 2.0 بیشتر بیاموزید