این پست وبلاگ بر روی مسائل مربوط به اشتراک‌گذاری منابع بین مبدا (CORS) که توسعه‌دهندگان وب مرتباً با آن مواجه می‌شوند، تمرکز دارد. این پست با توضیح CORS، اصول اولیه آن و دلیل اهمیت آن شروع می‌شود. سپس به بررسی چگونگی وقوع خطاهای CORS و نحوه حل آنها می‌پردازد. همچنین بهترین شیوه‌ها و ملاحظات کلیدی برای پیاده‌سازی CORS ایمن و مؤثر را برجسته می‌کند. هدف این راهنما کمک به شما در درک و حل مسائل مربوط به CORS در برنامه‌های وب شماست.

CORS چیست؟ اطلاعات اولیه و اهمیت آن

اشتراک‌گذاری منابع بین مبدا (CORS)یک مکانیزم امنیتی که به مرورگرهای وب اجازه می‌دهد به یک صفحه وب اجازه دسترسی به منابع از یک دامنه دیگر را بدهند. اساساً، این مکانیزم، دسترسی یک برنامه وب به منابع (مانند APIها، فونت‌ها، تصاویر) خارج از دامنه خود را تنظیم می‌کند. به طور پیش‌فرض، مرورگرها به دلیل سیاست Same-Origin، درخواست‌ها از یک دامنه به دامنه دیگر را مسدود می‌کنند. CORS راهی برای دور زدن ایمن این محدودیت ارائه می‌دهد.

اهمیت CORS ناشی از پیچیدگی برنامه‌های وب مدرن و نیاز به دریافت داده‌ها از منابع متعدد است. بسیاری از برنامه‌های وب به APIها، CDNها یا سایر منابع خارجی که روی سرورهای مختلف میزبانی می‌شوند، متکی هستند. بدون CORS، دسترسی به این منابع غیرممکن خواهد بود و عملکرد برنامه‌های وب را به شدت محدود می‌کند. کورساین به توسعه‌دهندگان انعطاف‌پذیری می‌دهد تا داده‌ها را از منابع مختلف دریافت کنند و در عین حال امنیت برنامه‌های وب خود را حفظ کنند.

در جدول زیر، کورسمفاهیم اساسی و نحوه عملکرد آن به طور خلاصه عبارتند از:

مفهوم	توضیح	اهمیت
سیاست مبدا یکسان	این مانع از دسترسی مرورگرها به منابع از منبع متفاوت توسط اسکریپت‌های بارگذاری شده از یک منبع می‌شود.	این امر امنیت را تضمین می‌کند و از دسترسی اسکریپت‌های مخرب به داده‌های حساس جلوگیری می‌کند.
درخواست متقابل مبدا	یک درخواست HTTP که به دامنه‌ای متفاوت از دامنه یک صفحه وب ارسال می‌شود.	این امکان را برای برنامه‌های وب مدرن فراهم می‌کند تا به APIها و منابع مختلف دسترسی داشته باشند.
کورس عناوین (کورس سربرگ‌ها)	هدرهای ویژه‌ای که سرور به هدرهای پاسخ اضافه می‌کند تا درخواست‌های بین مبدا (cross-origin) را مجاز کند.	به مرورگر می‌گوید که کدام دامنه‌ها می‌توانند به منابع دسترسی داشته باشند.
درخواست پیش از پرواز	درخواستی که مرورگر قبل از ارسال درخواست‌های پیچیده بین مبدایی، از طریق متد OPTIONS به سرور ارسال می‌کند.	این به سرور اجازه می‌دهد تا بررسی کند که آیا درخواست را بپذیرد یا خیر.

کورسعملکرد اساسی بر اساس این است که وب سرور از طریق هدرهای پاسخ HTTP به مرورگر می‌گوید که به کدام منابع اجازه دسترسی می‌دهد. سرور با هدر Access-Control-Allow-Origin مشخص می‌کند که کدام دامنه‌ها می‌توانند به منابع آن دسترسی داشته باشند. اگر دامنه درخواست‌کننده در این هدر گنجانده شده باشد یا اگر * (همه) مشخص شده باشد، مرورگر درخواست را می‌پذیرد. در غیر این صورت، مرورگر درخواست را مسدود کرده و یک کورس خطا رخ می‌دهد.

عناصر اصلی CORS
• کنترل-دسترسی-اجازه-مبدا: مشخص می‌کند که کدام دامنه‌ها می‌توانند به منبع دسترسی داشته باشند.
• روش‌های مجاز-کنترل-دسترسی: مشخص می‌کند که کدام متدهای HTTP (GET، POST، PUT، DELETE و غیره) می‌توانند استفاده شوند.
• هدرهای کنترل دسترسی-مجاز: هر هدر خاصی را که می‌تواند در درخواست گنجانده شود، مشخص می‌کند.
• کنترل دسترسی-اجازه-اعتبارنامه‌ها: مشخص می‌کند که آیا می‌توان اطلاعات شناسایی (کوکی‌ها، هدرهای مجوز) را وارد کرد یا خیر.
• حداکثر عمر کنترل دسترسی: مشخص می‌کند که نتایج یک درخواست پیش از پرواز تا چه مدت می‌توانند در حافظه پنهان (cache) ذخیره شوند.

کورس خطاها اغلب ناشی از پیکربندی نادرست سمت سرور هستند. برای توسعه‌دهندگان مهم است که سرورهای خود را به درستی پیکربندی کنند تا فقط دامنه‌های قابل اعتماد به منابع دسترسی داشته باشند. علاوه بر این، کورس پیروی از بهترین شیوه‌ها به کاهش آسیب‌پذیری‌های امنیتی کمک می‌کند.

کورساین بخش جدایی‌ناپذیر از برنامه‌های وب مدرن است و انعطاف‌پذیری لازم برای دریافت داده‌ها از منابع مختلف را در عین حفظ امنیت فراهم می‌کند. در صورت پیکربندی صحیح، عملکرد برنامه‌های وب را گسترش داده و تجربه کاربری را بهبود می‌بخشد.

اصل کار اشتراک‌گذاری منابع بین مبدائی

منبع متقابل CORS مکانیزمی است که به مرورگرهای وب اجازه می‌دهد به صفحات وب از یک مبدا اجازه دسترسی به منابع از مبدا دیگر را بدهند. مرورگرها معمولاً سیاست مبدا یکسان را پیاده‌سازی می‌کنند، به این معنی که یک صفحه وب فقط می‌تواند به منابعی از منبعی با پروتکل، میزبان و پورت یکسان دسترسی داشته باشد. CORS برای غلبه بر این محدودیت و فعال کردن اشتراک‌گذاری امن داده‌ها بین مبداهای مختلف توسعه داده شده است.

هدف اصلی CORS ایمن‌سازی برنامه‌های وب است. اصل منشأ یکسان مانع از دسترسی وب‌سایت‌های مخرب به داده‌های حساس کاربران می‌شود. با این حال، در برخی موارد، اشتراک‌گذاری داده‌ها بین منابع مختلف ضروری است. به عنوان مثال، یک برنامه وب ممکن است نیاز به دسترسی به یک API در سرور دیگری داشته باشد. CORS یک راه‌حل امن برای چنین سناریوهایی ارائه می‌دهد.

منطقه	توضیح	مثال
مبدا	آدرس منبعی که درخواست را آغاز کرده است.	http://example.com
کنترل دسترسی-اجازه-مبدا	مشخص می‌کند که سرور چه منابعی را مجاز می‌داند.	http://example.com، *
روش درخواست کنترل دسترسی	مشخص می‌کند که کلاینت می‌خواهد از کدام متد HTTP استفاده کند.	ارسال، دریافت
روش‌های مجاز کنترل دسترسی	مشخص می‌کند که سرور کدام متدهای HTTP را مجاز می‌داند.	گزینه‌های ارسال، دریافت،

CORS از طریق مجموعه‌ای از هدرهای HTTP بین کلاینت (مرورگر) و سرور کار می‌کند. وقتی کلاینت یک درخواست cross-origin ارسال می‌کند، مرورگر به طور خودکار هدر Origin را به درخواست اضافه می‌کند. سرور این هدر را بررسی می‌کند تا تصمیم بگیرد که آیا درخواست را مجاز می‌داند یا خیر. اگر سرور درخواست را مجاز بداند، با هدر Access-Control-Allow-Origin پاسخ می‌دهد. این هدر مشخص می‌کند که کدام منابع می‌توانند به درخواست دسترسی داشته باشند.

فرآیند CORS
1. مرورگر منابع را از منبع دیگری درخواست می‌کند.
2. مرورگر هدر Origin را به درخواست اضافه می‌کند.
3. سرور هدر Origin را ارزیابی می‌کند.
4. سرور با هدر Access-Control-Allow-Origin پاسخ می‌دهد.
5. مرورگر پاسخ را بررسی می‌کند و درخواست را مجاز یا مسدود می‌کند.

درک نحوه‌ی عملکرد CORS برای توسعه‌دهندگان وب بسیار مهم است. تنظیمات نادرست پیکربندی‌شده‌ی CORS می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌های امنیتی در برنامه‌های وب شود. بنابراین، درک نحوه‌ی عملکرد CORS و نحوه‌ی پیکربندی صحیح آن برای توسعه‌ی برنامه‌های وب امن و مؤثر ضروری است.

فرآیندهای اعطای مجوز

در CORS، از فرآیندهای مجوز برای تعیین منابعی که سرور مجاز به دسترسی به آنها است استفاده می‌شود. سرور، کنترل دسترسی-اجازه-مبدا شما می‌توانید منابع خاصی را از طریق هدر مجاز کنید یا به همه منابع اجازه دهید * می‌تواند از شخصیت استفاده کند. با این حال، * استفاده از این کاراکتر می‌تواند خطرات امنیتی ایجاد کند، بنابراین باید احتیاط کرد. اعطای مجوز به منابع خاص، به ویژه هنگامی که داده‌های حساس در میان است، رویکردی امن‌تر است.

خطاها و راه حل ها

خطاهای CORS اغلب به دلیل تنظیمات نادرست سرور ایجاد می‌شوند. یکی از رایج‌ترین خطاها، کنترل دسترسی-اجازه-مبدا هدر وجود ندارد یا به طور نادرست پیکربندی شده است. در این حالت، مرورگر درخواست را مسدود کرده و خطای CORS را نمایش می‌دهد. برای رفع چنین خطاهایی، باید تنظیمات سرور را بررسی کنید و کنترل دسترسی-اجازه-مبدا مهم است که از پیکربندی صحیح هدر اطمینان حاصل شود. همچنین مهم است که از مدیریت صحیح درخواست‌های OPTIONS که به عنوان درخواست‌های پیش از پرواز نیز شناخته می‌شوند، اطمینان حاصل شود.

چگونه خطاهای CORS را درک و برطرف کنیم؟

منبع متقابل خطاهای CORS یک مشکل رایج و وقت‌گیر برای توسعه‌دهندگان وب هستند. این خطاها زمانی رخ می‌دهند که یک صفحه وب سعی می‌کند منبعی را از منبع دیگری (دامنه، پروتکل یا پورت) درخواست کند و مرورگر به دلایل امنیتی درخواست را مسدود می‌کند. درک و حل خطاهای CORS برای عملکرد روان برنامه‌های وب مدرن بسیار مهم است.

تشخیص خطاهای CORS اولین قدم در شناسایی منبع مشکل است. بررسی پیام‌های خطا در ابزارهای توسعه‌دهنده مرورگر (معمولاً در تب Console) می‌تواند به شما کمک کند تا بفهمید کدام منبع مسدود شده است و چرا. پیام‌های خطا اغلب حاوی سرنخ‌هایی برای حل مشکل هستند. به عنوان مثال، پیامی مانند "هیچ هدر 'Access-Control-Allow-Origin' در منبع درخواستی وجود ندارد" نشان دهنده عدم وجود هدر CORS در سرور است.

کد خطا	توضیح	راه حل های ممکن
403 ممنوع	سرور درخواست را فهمید اما آن را رد کرد.	پیکربندی CORS را در سمت سرور بررسی کنید. منابع مجاز را به درستی پیکربندی کنید.
500 خطای سرور داخلی	خطای غیرمنتظره‌ای در سرور رخ داده است.	گزارش‌های سرور را بررسی کنید و منبع خطا را شناسایی کنید. ممکن است مشکلی در پیکربندی CORS وجود داشته باشد.
خطای CORS (کنسول مرورگر)	مرورگر درخواست را مسدود کرد زیرا خط‌مشی CORS نقض شده بود.	هدر «Access-Control-Allow-Origin» را در سمت سرور به درستی تنظیم کنید.
خطا_CORS_REQUEST_NOT_HTTP	درخواست‌های CORS از طریق پروتکل‌های HTTP یا HTTPS انجام نمی‌شوند.	اطمینان حاصل کنید که درخواست از طریق پروتکل صحیح انجام می‌شود.

روش‌های مختلفی برای حل خطاهای CORS وجود دارد. رایج‌ترین روش، اضافه کردن هدرهای CORS لازم در سمت سرور است. «کنترل دسترسی-اجازه-مبدا» این هدر مشخص می‌کند که کدام منابع مجاز به دسترسی به سرور هستند. تنظیم این هدر روی '*' به معنای مجاز بودن همه منابع است، اما به دلایل امنیتی، این رویکرد معمولاً توصیه نمی‌شود. در عوض، امن‌تر است که فقط منابع خاصی مجاز باشند. به عنوان مثال، 'Access-Control-Allow-Origin: https://example.com' فقط درخواست‌های 'https://example.com' را مجاز می‌کند.

در اینجا چند نکته کلیدی دیگر برای جلوگیری و عیب‌یابی خطاهای CORS آورده شده است:

انواع خطاها
• هدر «Access-Control-Allow-Origin» وجود ندارد یا به طور نادرست پیکربندی شده است: عدم تنظیم صحیح هدرها در سمت سرور.
• مشکلات پیش از پرواز: درخواست «OPTIONS» توسط سرور به درستی مدیریت نشد.
• مشکلات مربوط به اعتبارنامه‌ها: کوکی‌ها یا اطلاعات احراز هویت به درستی ارسال نمی‌شوند.
• مسائل مسیریابی بین منابع: ریدایرکت‌هایی که با سیاست‌های CORS مطابقت ندارند.
• مشکلات پروکسی سرور: سرورهای پروکسی هدرهای CORS را به درستی ارسال نمی‌کنند.
• الزامات پروتکل HTTPS: مسدود کردن درخواست‌های ارسالی از طریق اتصالات HTTP ناامن.

علاوه بر تغییرات سمت سرور، می‌توان برخی تنظیمات سمت کلاینت را برای رفع خطاهای CORS انجام داد. به عنوان مثال، ممکن است بتوان درخواست‌ها را با استفاده از یک سرور پروکسی هدایت کرد یا از روش‌های تبادل داده جایگزین مانند JSONP استفاده کرد. با این حال، مهم است به یاد داشته باشید که این روش‌ها می‌توانند آسیب‌پذیری‌های امنیتی ایجاد کنند. بنابراین، بهترین راه حل معمولاً مسئله اطمینان از پیکربندی صحیح CORS در سمت سرور است.

بهترین شیوه‌های CORS

منبع متقابل پیکربندی صحیح CORS برای تضمین امنیت و عملکرد برنامه‌های وب شما بسیار مهم است. یک سیاست CORS که به طور نادرست پیکربندی شده باشد می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌های امنیتی و دسترسی غیرمجاز شود. بنابراین، مهم است که هنگام پیاده‌سازی CORS مراقب باشید و از بهترین شیوه‌ها پیروی کنید.

بهترین تمرین	توضیح	اهمیت
محدود کردن مبداهای مجاز	کنترل دسترسی-اجازه-مبدا فقط دامنه‌های مورد اعتماد را در هدر مشخص کنید. * از استفاده خودداری کنید.	امنیت را افزایش داده و از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می‌کند.
در صورت لزوم از اطلاعات هویتی استفاده کنید	برای ارسال اطلاعات شخصی قابل شناسایی مانند کوکی‌ها یا هدرهای مجوز کنترل دسترسی-اجازه-اعتبارنامه‌ها: درست استفاده کنید.	دسترسی به منابعی که نیاز به احراز هویت دارند را فراهم می‌کند.
درخواست‌های پیش از پرواز را به درستی مدیریت کنید	گزینه‌ها درخواست‌ها را به درستی پردازش کنید و هدرهای مورد نیاز را درج کنید (روش‌های مجاز کنترل دسترسی, هدرهای کنترل دسترسی-مجاز) ارائه دهد.	درخواست‌های پیچیده (مثلاً آیدل, حذف) تضمین می‌کند که این کار به صورت ایمن انجام می‌شود.
پیام‌های خطا را با دقت مدیریت کنید	خطاهای CORS را به روشی معنادار به کاربر گزارش دهید و از افشای آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه جلوگیری کنید.	این باعث بهبود تجربه کاربری و کاهش خطرات امنیتی می‌شود.

برای افزایش امنیت خود، کنترل دسترسی-اجازه-مبدا از استفاده از کاراکترهای عمومی (*) در عنوان خودداری کنید. این کار به هر دامنه‌ای اجازه می‌دهد به منابع شما دسترسی داشته باشد و به طور بالقوه به سایت‌های مخرب اجازه می‌دهد داده‌های شما را سرقت یا دستکاری کنند. در عوض، فقط دامنه‌های خاصی را که به آنها اعتماد دارید و می‌خواهید به آنها اجازه دسترسی بدهید، فهرست کنید.

مراحل کاربرد
1. نیازهای خود را تعیین کنید: مشخص کنید کدام دامنه‌ها نیاز به دسترسی به منابع شما دارند.
2. کنترل دسترسی-اجازه-مبدا پیکربندی هدر: در سمت سرور، فقط دامنه‌های مجاز را فهرست کنید.
3. مدیریت اعتبارنامه‌ها: اگر کوکی‌ها یا هدرهای مجوز مورد نیاز باشند، کنترل دسترسی-اجازه-اعتبارنامه‌ها عنوان را به درستی تنظیم کنید.
4. درخواست‌های پیش از پرواز را پردازش کنید: گزینه‌ها به درخواست‌های آنها به طور مناسب پاسخ دهید.
5. ایجاد یک مکانیزم مدیریت خطا: خطاهای CORS را به صورت توصیفی به کاربر گزارش دهید.
6. تست و نظارت: پیکربندی CORS خود را مرتباً تست کنید و آسیب‌پذیری‌های احتمالی را رصد کنید.

علاوه بر این، درخواست‌های پیش از پرواز همچنین مدیریت صحیح آن مهم است. مرورگرها می‌توانند برخی درخواست‌های پیچیده را مدیریت کنند (برای مثال، آیدل یا حذف (مانند) قبل از ارسال به سرور گزینه‌ها درخواست را ارسال می‌کند. سرور شما باید به درستی به این درخواست پاسخ دهد و روش‌های مجاز کنترل دسترسی و هدرهای کنترل دسترسی-مجاز هدرها. این به مرورگر اجازه می‌دهد تا درخواست واقعی را ارسال کند.

مهم است که پیکربندی CORS خود را مرتباً آزمایش و نظارت کنید. سناریوهای مختلف را برای شناسایی رفتارهای غیرمنتظره یا آسیب‌پذیری‌های احتمالی امتحان کنید. همچنین می‌توانید با نظارت بر گزارش‌های سرور خود، تلاش‌های دسترسی غیرمجاز را شناسایی کنید. به یاد داشته باشید، ساخت یک برنامه وب امن یک فرآیند مداوم است و نیاز به به‌روزرسانی‌ها و بهبودهای منظم دارد. منبع متقابل با پیکربندی اشتراک‌گذاری‌های خود با این بهترین شیوه‌ها، می‌توانید امنیت برنامه‌های وب خود را به میزان قابل توجهی افزایش دهید.

مواردی که باید هنگام استفاده از CORS در نظر بگیرید

منبع متقابل هنگام استفاده از CORS، ملاحظات مهم متعددی برای اطمینان از امنیت و عملکرد صحیح برنامه شما وجود دارد. CORS مکانیسمی است که به برنامه‌های وب اجازه می‌دهد داده‌ها را از منابع مختلف تبادل کنند، اما در صورت پیکربندی نادرست، می‌تواند منجر به آسیب‌پذیری‌های امنیتی جدی شود. بنابراین، پیکربندی دقیق سیاست‌های CORS و پیروی از مراحل خاص برای جلوگیری از مشکلات احتمالی بسیار مهم است.

اشتباهات در پیکربندی CORS می‌تواند باعث شود داده‌های حساس در معرض دسترسی غیرمجاز قرار گیرند یا حملات مخرب انجام شوند. برای مثال، کنترل دسترسی-اجازه-مبدا پیکربندی نادرست هدر CORS می‌تواند منجر به مجاز شدن درخواست‌ها از همه منابع شود. این امر زمانی که فقط درخواست‌ها از منابع خاص باید مجاز باشند، یک خطر امنیتی جدی ایجاد می‌کند. جدول زیر خطاهای رایج در پیکربندی CORS و پیامدهای احتمالی آنها را خلاصه می‌کند.

اشتباه	توضیح	نتیجه گیری
کنترل-دسترسی-اجازه-مبدا: * استفاده	پذیرش درخواست‌ها از همه منابع.	آسیب‌پذیری این است که سایت‌های مخرب می‌توانند به داده‌ها دسترسی پیدا کنند.
کنترل دسترسی-اجازه-اعتبارنامه‌ها: درست با کنترل-دسترسی-اجازه-مبدا: * استفاده	اجازه ارسال اعتبارنامه‌ها به همه منابع (توسط مرورگرها مسدود شده است).	رفتار غیرمنتظره، احراز هویت نادرست.
اجازه دادن به متدهای HTTP اشتباه	مجاز بودن به همه متدها، در حالی که فقط متدهای خاصی مانند GET یا POST باید مجاز باشند.	آسیب‌پذیری‌های بالقوه، دستکاری داده‌ها.
پذیرش عناوین غیرضروری	پذیرش همه عناوین، در حالی که فقط عناوین ضروری باید پذیرفته شوند.	آسیب‌پذیری‌های امنیتی، انتقال غیرضروری داده‌ها.

نکته مهم دیگری که هنگام استفاده از CORS باید در نظر گرفته شود، پیکربندی صحیح مکانیزم درخواست‌های پیش از پرواز است. درخواست‌های پیش از پرواز، درخواست‌های OPTIONS هستند که مرورگرها برای بررسی سیاست‌های CORS سرور، قبل از ارسال درخواست اصلی به سرور، ارسال می‌کنند. اگر سرور به درستی به این درخواست‌ها پاسخ ندهد، درخواست اصلی مسدود می‌شود. بنابراین، باید مطمئن شوید که سرور شما به درستی به درخواست‌های OPTIONS پاسخ می‌دهد.

نکات قابل تامل

• کنترل دسترسی-اجازه-مبدا عنوان را به درستی پیکربندی کنید. فقط منابع معتبر را مجاز کنید.
• کنترل دسترسی-اجازه-اعتبارنامه‌ها هنگام استفاده از سربرگ احتیاط کنید. از استفاده از آن مگر در موارد ضروری خودداری کنید.
• مکانیزم درخواست پیش از پرواز را به درستی پیکربندی کنید. پاسخ‌های صحیحی به درخواست‌های OPTIONS ارائه دهید.
• فقط متدها و هدرهای HTTP ضروری را مجاز کنید. موارد غیرضروری را مسدود کنید.
• پیکربندی CORS خود را مرتباً به‌روزرسانی کنید و آن را برای آسیب‌پذیری‌ها آزمایش کنید.
• تشخیص و رفع خطاهای CORS با استفاده از ابزارهای اشکال‌زدایی.

استفاده از ابزارهای توسعه‌دهندگان مرورگر برای عیب‌یابی خطاهای CORS بسیار مفید است. این ابزارها می‌توانند با نمایش خطاها و هشدارهای مربوط به CORS به شما در شناسایی منبع مشکل کمک کنند. همچنین می‌توانید گزارش‌های سمت سرور را بررسی کنید تا از اجرای صحیح سیاست‌های CORS خود اطمینان حاصل کنید. به یاد داشته باشید، یک سیاست CORS که به درستی پیکربندی شده باشد، بخش مهمی از تقویت امنیت برنامه وب شما و بهبود تجربه کاربری است.

سوالات متداول

چرا CORS مهم است و چگونه بر فرآیند توسعه وب تأثیر می‌گذارد؟

CORS با جلوگیری از دسترسی منابع مخرب به داده‌های حساس، امنیت وب‌سایت را افزایش می‌دهد. این امر به محافظت از اطلاعات کاربر و یکپارچگی برنامه کمک می‌کند. در توسعه وب، با تضمین اشتراک‌گذاری کنترل‌شده منابع بین دامنه‌های مختلف، یک تجربه امن و پایدار را تضمین می‌کند. درک این مکانیسم برای توسعه‌دهندگان بسیار مهم است تا آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه را برطرف کرده و توسعه روان برنامه را تضمین کنند.

مرورگرها چگونه سیاست‌های CORS را پیاده‌سازی می‌کنند و از چه هدرهای HTTP در این فرآیند استفاده می‌شود؟

مرورگرها به طور خودکار بررسی‌های CORS را انجام می‌دهند، زمانی که یک صفحه وب منبعی را از دامنه دیگری درخواست می‌کند. در این فرآیند، مرورگر یک هدر «Origin» به سرور ارسال می‌کند. سرور با یک هدر «Access-Control-Allow-Origin» پاسخ می‌دهد. مرورگر با مقایسه مقادیر این هدرها، تعیین می‌کند که آیا درخواست امن است یا خیر. علاوه بر این، هدرهایی مانند «Access-Control-Allow-Methods»، «Access-Control-Allow-Headers» و «Access-Control-Allow-Credentials» برای مشخص کردن روش‌ها، هدرها و اعتبارنامه‌های درخواستی استفاده می‌شوند. پیکربندی صحیح این هدرها برای جلوگیری از مشکلات CORS بسیار مهم است.

شایع‌ترین علل خطاهای CORS چیست و چگونه می‌توانم آنها را تشخیص دهم؟

شایع‌ترین علل خطاهای CORS شامل پیکربندی نادرست هدر 'Access-Control-Allow-Origin' توسط سرور، درخواست‌های ناشی از پورت‌ها یا پروتکل‌های مختلف، خطاهای درخواست قبل از پرواز و پردازش نادرست اعتبارنامه‌ها است. می‌توانید از ابزارهای توسعه‌دهنده مرورگر برای شناسایی این خطاها استفاده کنید. پیام‌های خطای نمایش داده شده در تب Console معمولاً منبع مشکل CORS را نشان می‌دهند. همچنین می‌توانید پاسخ‌های مربوط به CORS سرور را با بررسی هدرهای HTTP در تب Network بررسی کنید.

«درخواست پیش از پرواز» چیست و چه زمانی فعال می‌شود؟

درخواست پیش از ارسال، یک درخواست OPTIONS است که مرورگر قبل از ارسال درخواست اصلی، برای پرسیدن اینکه از کدام متدها و هدرهای HTTP استفاده شود، به سرور ارسال می‌کند. این درخواست به طور خاص زمانی فعال می‌شود که از متدهای HTTP غیر از GET و POST (مانند PUT، DELETE و غیره) استفاده شود یا هدرهای سفارشی اضافه شوند. سرور باید یک پاسخ CORS صحیح به این درخواست پیش از ارسال ارائه دهد، در غیر این صورت درخواست اصلی مسدود خواهد شد.

آیا غیرفعال کردن یا دور زدن CORS امکان‌پذیر است و خطرات احتمالی آن چیست؟

CORS یک مکانیزم امنیتی است که در سمت مرورگر پیاده‌سازی شده است. با پیکربندی هدرهای CORS در سمت سرور، شما کنترل می‌کنید که به کدام منابع اجازه دسترسی داده می‌شود. غیرفعال کردن کامل CORS معمولاً توصیه نمی‌شود، زیرا می‌تواند وب‌سایت شما را در برابر آسیب‌پذیری‌های امنیتی مختلف آسیب‌پذیر کند. با این حال، در طول توسعه یا در سناریوهای خاص آزمایش، CORS را می‌توان به طور موقت از طریق افزونه‌های مرورگر یا سرورهای پروکسی دور زد. مهم است که از این راه‌حل‌ها در محیط تولید استفاده نکنید.

آسیب‌پذیری‌های مربوط به CORS چیست و برای جلوگیری از آنها چه اقداماتی باید انجام دهیم؟

رایج‌ترین آسیب‌پذیری‌های CORS شامل تنظیم هدر 'Access-Control-Allow-Origin' روی '*' (اعطای دسترسی به همه) و اجازه دسترسی به اعتبارنامه‌ها توسط سایت‌های مخرب است. برای جلوگیری از این آسیب‌پذیری‌ها، باید هدر 'Access-Control-Allow-Origin' را فقط به دامنه‌های مجاز محدود کنید، از هدر 'Access-Control-Allow-Credentials' با احتیاط استفاده کنید و اقدامات امنیتی اضافی سمت سرور (مثلاً محافظت در برابر CSRF) را پیاده‌سازی کنید.

چه رویکردهایی برای پیکربندی CORS در سمت سرور وجود دارد و چگونه می‌توانم مناسب‌ترین رویکرد را انتخاب کنم؟

رویکردهای مختلفی برای پیکربندی CORS در سمت سرور وجود دارد. این رویکردها شامل تنظیم دستی هدرهای HTTP، استفاده از میان‌افزار CORS یا پیکربندی یک وب سرور (مثلاً Nginx یا Apache) می‌شود. مناسب‌ترین رویکرد به نیازهای برنامه شما، فناوری مورد استفاده شما و زیرساخت سرور شما بستگی دارد. در حالی که استفاده از میان‌افزار معمولاً یک راه‌حل انعطاف‌پذیرتر و قابل مدیریت‌تر ارائه می‌دهد، تنظیمات دستی هدر ممکن است برای برنامه‌های ساده کافی باشد.

چگونه باید تنظیمات CORS را در محیط‌های مختلف (توسعه، آزمایش، تولید) مدیریت کنم؟

شما می‌توانید از متغیرهای محیطی یا فایل‌های پیکربندی برای مدیریت تنظیمات CORS در محیط‌های مختلف استفاده کنید. در یک محیط توسعه، می‌توانید از تنظیمات آسان‌تر (به عنوان مثال، 'Access-Control-Allow-Origin: *') برای کاهش خطاهای CORS استفاده کنید، اما هرگز نباید از این تنظیمات در یک محیط عملیاتی استفاده کنید. در یک محیط آزمایشی، باید از تنظیمات CORS سختگیرانه‌تری که محیط عملیاتی را تقلید می‌کنند، استفاده کنید. در یک محیط عملیاتی، باید با محدود کردن هدر 'Access-Control-Allow-Origin' به دامنه‌های مجاز، از امن‌ترین پیکربندی استفاده کنید. این امر را می‌توان با ایجاد فایل‌های پیکربندی جداگانه برای هر محیط یا استفاده از متغیرهای محیطی محقق کرد.

اطلاعات بیشتر: درباره CORS بیشتر بدانید