امنیت API امروزه بسیار مهم است. این پست وبلاگ OAuth 2.0 و JWT (JSON Web Token) را پوشش می دهد، دو ابزار قدرتمند که به طور گسترده برای ایمن سازی API های شما استفاده می شود. ابتدا، اصول اولیه اهمیت امنیت API و چیستی OAuth 2.0 را ارائه می دهد. سپس، ساختار و زمینه های استفاده از JWT به تفصیل بیان می شود. مزایا و معایب استفاده یکپارچه از OAuth 2.0 و JWT ارزیابی می شود. پس از بحث در مورد بهترین شیوه های امنیتی API، فرآیندهای مجوز، و مسائل رایج، نکات و توصیه های عملی برای OAuth 2.0 ارائه می شود. در پایان، ما مراحلی را که باید برای بهبود امنیت API خود بردارید، بیان می‌کنیم.

مقدمه ای بر امنیت API: چرا مهم است

امروزه تبادل داده بین برنامه‌ها و سرویس‌ها عمدتاً از طریق APIها (Application Programming Interfaces) انجام می‌شود. بنابراین، امنیت APIها برای محافظت از داده های حساس و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز بسیار مهم است. API های ناامن می توانند منجر به نقض داده ها، سرقت هویت و حتی تصاحب کامل سیستم شوند. در این زمینه، OAuth 2.0 پروتکل های مجوز مدرن مانند و استانداردهایی مانند JWT (JSON Web Token) ابزارهای ضروری برای اطمینان از امنیت API هستند.

امنیت API فقط یک الزام فنی نیست، بلکه یک الزام قانونی و تجاری است. در بسیاری از کشورها و بخش ها، حفاظت و محرمانه بودن داده های کاربران توسط مقررات قانونی تعیین می شود. به عنوان مثال، مقرراتی مانند GDPR (مقررات عمومی حفاظت از داده ها) می تواند منجر به نقض داده ها با مجازات های شدید شود. بنابراین، ایمن سازی API ها هم برای اطمینان از رعایت مقررات و هم برای محافظت از شهرت شرکت حیاتی است.

مزایای امنیت API

• از نقض اطلاعات جلوگیری می کند و از اطلاعات حساس محافظت می کند.
• اعتماد کاربران را افزایش می دهد و اعتبار برند را تقویت می کند.
• رعایت مقررات قانونی را تسهیل می کند و از مجازات های کیفری جلوگیری می کند.
• با جلوگیری از دسترسی غیرمجاز، از یکپارچگی سیستم ها محافظت می کند.
• این به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا برنامه های کاربردی ایمن تر و مقیاس پذیرتر ایجاد کنند.
• با نظارت و تجزیه و تحلیل استفاده از API، شناسایی آسیب‌پذیری‌های احتمالی را آسان می‌کند.

امنیت API عنصری است که باید از ابتدای فرآیند توسعه مورد توجه قرار گیرد. آسیب پذیری ها اغلب از خطاهای طراحی یا پیکربندی نادرست ناشی می شوند. بنابراین، انجام تست های امنیتی و پیروی از بهترین شیوه ها در طول فرآیندهای طراحی، توسعه و انتشار API ها از اهمیت بالایی برخوردار است. علاوه بر این، به‌روزرسانی منظم APIها و اعمال وصله‌های امنیتی به بستن آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه کمک می‌کند.

تهدید امنیتی	توضیح	روش های پیشگیری
SQL Injection	کد SQL مخرب از طریق API به پایگاه داده ارسال می شود.	اعتبارسنجی داده های ورودی، با استفاده از پرس و جوهای پارامتری.
اسکریپت متقابل سایت (XSS)	اسکریپت های مخرب به پاسخ های API تزریق می شوند و در سمت کلاینت اجرا می شوند.	رمزگذاری داده های خروجی، ساختار هدرهای HTTP.
نقاط ضعف احراز هویت	مکانیسم های احراز هویت ضعیف یا از دست رفته.	با استفاده از الگوریتم های رمزگذاری قوی، اجرای احراز هویت چند عاملی.
حملات DDoS	از کار انداختن API با بارگذاری بیش از حد آن.	نظارت بر ترافیک، محدود کردن سرعت، با استفاده از CDN.

امنیت API بخشی جدایی ناپذیر از فرآیندهای توسعه و استقرار نرم افزار مدرن است. OAuth 2.0 و فناوری هایی مانند JWT ابزارهای قدرتمندی را برای تقویت امنیت API ها و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز ارائه می دهند. با این حال، این فناوری ها باید به درستی پیاده سازی شوند و به طور مرتب به روز شوند. در غیر این صورت، API ها می توانند با آسیب پذیری های امنیتی پر شوند و منجر به عواقب جدی شوند.

OAuth 2.0 چیست؟ اطلاعات پایه

OAuth 2.0یک پروتکل مجوز است که به برنامه‌ها اجازه می‌دهد بدون وارد کردن نام کاربری و رمز عبور خود به منابع یک ارائه‌دهنده خدمات (مانند Google، Facebook، Twitter) دسترسی محدودی داشته باشند. به جای اینکه کاربران اعتبار خود را با برنامه های شخص ثالث به اشتراک بگذارند، OAuth 2.0 به برنامه ها اجازه می دهد تا یک رمز دسترسی به دست آورند که به آنها اجازه می دهد از طرف کاربر عمل کنند. این مزیت های قابل توجهی از نظر امنیت و تجربه کاربری ارائه می دهد.

OAuth 2.0 به طور خاص برای برنامه های کاربردی وب و تلفن همراه طراحی شده است و از انواع جریان های مجوز پشتیبانی می کند. این جریان ها بر اساس نوع برنامه (به عنوان مثال، برنامه وب، برنامه تلفن همراه، برنامه سمت سرور) و الزامات امنیتی متفاوت است. OAuth 2.0 نقش مهمی در تضمین امنیت API ایفا می کند و به طور گسترده در معماری های وب مدرن استفاده می شود.

اجزای اصلی OAuth 2.0

1. مالک منبع: کاربری که مجوز دسترسی به منابع را می دهد.
2. سرور منابع: این سروری است که میزبان منابع محافظت شده است.
3. سرور مجوز: این سرور است که توکن های دسترسی را صادر می کند.
4. مشتری: این برنامه ای است که می خواهد به منابع دسترسی پیدا کند.
5. رمز دسترسی: این یک کلید موقت است که به مشتری امکان دسترسی به منابع را می دهد.

اصل عملیات OAuth 2.0 این است که مشتری یک نشانه دسترسی از سرور مجوز دریافت می کند و از این نشانه برای دسترسی به منابع محافظت شده در سرور منبع استفاده می کند. این فرآیند همچنین شامل مرحله اعطای مجوز مجوز به کاربر است تا کاربر بتواند کنترل کند که کدام برنامه می تواند به منابع دسترسی داشته باشد. این باعث افزایش حریم خصوصی و امنیت کاربران می شود.

JWT چیست؟ ساختار و کاربرد

OAuth 2.0 JWT (JSON Web Token)، که اغلب در زمینه JWT با آن مواجه می‌شود، یک قالب استاندارد باز است که برای تبادل امن اطلاعات بین برنامه‌های کاربردی وب و APIها استفاده می‌شود. JWT اطلاعات را به عنوان یک شی JSON رمزگذاری می کند و به صورت دیجیتالی آن اطلاعات را امضا می کند. به این ترتیب یکپارچگی و صحت اطلاعات تضمین می شود. JWT ها معمولاً در فرآیندهای مجوز و احراز هویت استفاده می شوند و یک کانال ارتباطی امن بین مشتری و سرور فراهم می کنند.

ساختار JWT از سه بخش اصلی تشکیل شده است: Header، Payload و Signature. هدر نوع توکن و الگوریتم امضای مورد استفاده را مشخص می کند. محموله حاوی اطلاعاتی در مورد رمز است که ادعاها نامیده می شود (به عنوان مثال، هویت کاربر، مجوزها، دوره اعتبار رمز). امضا با ترکیب هدر و بار و رمزگذاری آنها بر اساس الگوریتم مشخص شده ایجاد می شود. این امضا تأیید می کند که محتوای توکن تغییر نکرده است.

ویژگی های کلیدی JWT

• مبتنی بودن JSON تضمین می کند که می توان آن را به راحتی تجزیه و استفاده کرد.
• ماهیت بدون حالت آن، نیاز سرور به ذخیره اطلاعات جلسه را از بین می برد.
• با پلتفرم ها و زبان های مختلف سازگار است.
• امضا شدن یکپارچگی و اصالت توکن را تضمین می کند.
• خطرات امنیتی را می توان با ایجاد توکن های کوتاه مدت به حداقل رساند.

JWT ها به طور گسترده ای برای احراز هویت کاربران و انجام عملیات مجوز در برنامه های کاربردی وب استفاده می شوند. به عنوان مثال، هنگامی که یک کاربر به یک وب سایت وارد می شود، سرور یک JWT تولید می کند و آن JWT را برای مشتری ارسال می کند. مشتری هویت خود را با ارسال این JWT به سرور در هر درخواست بعدی ثابت می کند. سرور با تأیید JWT بررسی می کند که آیا کاربر مجاز است یا خیر. این فرآیند، OAuth 2.0 می تواند با چارچوب های مجوز مانند ادغام کار کند، بنابراین امنیت API را بیشتر می کند.

اجزاء و توضیحات JWT

جزء	توضیح	مثال
سربرگ	نوع رمز و الگوریتم امضا را مشخص می کند.	{alg: HS256، نوع: JWT
بار	حاوی اطلاعات (ادعاها) در مورد توکن است.	{sub: 1234567890، نام: John Doe، iat: 1516239022
امضا	این نسخه رمزگذاری شده هدر و بار است که یکپارچگی توکن را تضمین می کند.	HMACSHA256(base64UrlEncode(header) + . + base64UrlEncode(payload)، مخفی)
مثال JWT	از یک هدر ترکیبی، محموله و امضا تشکیل شده است.	eyJhbGciOiJIUzI1NiIsInR5cCI6IkpXVCJ9.eyJzdWIiOiIxMjM0NTY3ODkwIiwibmFtZSI6IkpvaG4gRG9lIiwiaWF0IjoxNTE2MjM5MDIKfWF4MjM5SKF4MjMjM5SKF4MjM5SKF4F6MjM5SKF4F6M5M5KXWF2. k6yJV_adQssw5c

استفاده از JWT نقش مهمی در تضمین امنیت API ایفا می کند. ایجاد، ذخیره و انتقال صحیح توکن برای جلوگیری از نقض امنیت مهم است. همچنین لازم است به طور مرتب توکن ها را دوباره پر کنید و آنها را به طور ایمن ذخیره کنید. OAuth 2.0 هنگامی که در ارتباط با JWT ها استفاده می شود به ابزاری قدرتمند برای افزایش امنیت API ها و جلوگیری از دسترسی های غیرمجاز تبدیل می شود.

استفاده یکپارچه از JWT با OAuth 2.0

OAuth 2.0 و JWT با هم ترکیبی قدرتمند برای امنیت API مدرن ارائه می دهند. OAuth 2.0، به عنوان چارچوب مجوز عمل می کند، در حالی که JWT (JSON Web Token) برای حمل امن اطلاعات احراز هویت و مجوز استفاده می شود. این ادغام مدیریت ایمن و کارآمد دسترسی مشتری به منابع را امکان پذیر می کند.

اساس این رویکرد، OAuth 2.0مجوز دسترسی به منابع را از طرف یک کاربر دریافت می کند و این مجوز را از طریق یک نشانه دسترسی ارائه می کند. JWT می تواند خود نشانه دسترسی باشد یا می تواند جایگزین نشانه مرجعی شود که به عنوان نشانه دسترسی استفاده می شود. استفاده از JWT تضمین می کند که محتویات توکن قابل تأیید و قابل اعتماد هستند و نیاز به مرحله تأیید اضافی برای هر درخواست API را از بین می برد.

ویژگی	OAuth 2.0	JWT
هدف اصلی	مجوز	حمل و نقل اطلاعات احراز هویت و مجوز
حوزه استفاده	اعطای دسترسی به API	انتقال امن داده ها
مکانیزم امنیتی	دسترسی به توکن ها	امضای دیجیتال
مزایا	مجوز مرکزی، انواع مختلف مجوز	خودکفا، مقیاس پذیری آسان

JWT ها از سه بخش اصلی تشکیل شده اند: هدر، بارگذاری و امضا. بخش payload حاوی اطلاعاتی مانند هویت کاربر، امتیازات آنها و مدت اعتبار توکن است. قسمت امضا برای اطمینان از یکپارچگی و اصالت توکن استفاده می شود. این تضمین می کند که اطلاعات حمل شده از طریق JWT تغییر نکرده و توسط یک منبع مجاز ارائه شده است.

مزایای OAuth 2.0 و JWT

OAuth 2.0 مزایای زیادی برای استفاده از JWT وجود دارد. مهمترین آنها افزایش امنیت، بهبود عملکرد و مقیاس پذیری آسان است. از آنجایی که JWT ها خود اطلاعات توکن را حمل می کنند، نیازی به مشورت با سرور مجوز برای هر درخواست API را از بین می برند. این باعث افزایش عملکرد و کاهش بار سیستم می شود. علاوه بر این، امضای دیجیتال JWT ها از جعل جلوگیری می کند و امنیت را افزایش می دهد.

مراحل ادغام

1. OAuth 2.0 سرور مجوز را پیکربندی کنید.
2. برنامه های مشتری را ثبت کنید و مجوزهای مورد نیاز را تعریف کنید.
3. احراز هویت کاربران و پردازش درخواست های مجوز.
4. توکن های دسترسی JWT را تولید و امضا کنید.
5. توکن‌های JWT را در سمت API تأیید کنید و تصمیم‌گیری برای مجوز بگیرید.
6. در صورت لزوم مکانیسم‌های تازه‌سازی رمز را اجرا کنید.

این ادغام مزیت بزرگی به ویژه در معماری میکروسرویس ها و سیستم های توزیع شده فراهم می کند. هر میکروسرویس می‌تواند به‌طور مستقل توکن‌های JWT ورودی را تأیید کند و تصمیم‌گیری برای مجوز اتخاذ کند. این کار عملکرد کلی سیستم را بهبود می بخشد و وابستگی ها را کاهش می دهد.

OAuth 2.0 و استفاده یکپارچه از JWT یک راه حل مدرن و موثر برای امنیت API است. این رویکرد علاوه بر افزایش امنیت، عملکرد را بهبود می بخشد و مقیاس پذیری سیستم را تسهیل می کند. با این حال، ذخیره سازی و مدیریت ایمن JWT ها یک ملاحظه مهم است. در غیر این صورت، آسیب پذیری های امنیتی ممکن است رخ دهد.

مزایا و معایب OAuth 2.0

OAuth 2.0در حالی که یک چارچوب مجوز قدرتمند برای برنامه‌های کاربردی وب و موبایل مدرن ارائه می‌کند، مزایا و معایبی را نیز به همراه دارد. در این بخش، OAuth 2.0ما به طور مفصل مزایای ارائه شده توسط آن و چالش هایی که ممکن است با آن مواجه شوید را بررسی خواهیم کرد. هدف ما این است که به توسعه دهندگان و مدیران سیستم کمک کنیم تا قبل از استفاده از این فناوری تصمیمات آگاهانه بگیرند.

مزایا و معایب

• امنیت: بدون به اشتراک گذاشتن اعتبار کاربر با برنامه های شخص ثالث مجوز ایمن را ارائه می دهد.
• تجربه کاربری: این امکان را به کاربران می دهد تا به طور یکپارچه بین برنامه های مختلف جابجا شوند.
• انعطاف پذیری: می توان آن را برای جریان های مختلف مجوز و موارد استفاده تطبیق داد.
• پیچیدگی: نصب و پیکربندی می تواند پیچیده باشد، به خصوص برای مبتدیان.
• مدیریت توکن: توکن ها باید به دقت مدیریت شوند تا از آسیب پذیری های امنیتی جلوگیری شود.
• عملکرد: هر درخواست مجوز ممکن است سربار اضافی را معرفی کند که ممکن است بر عملکرد تأثیر بگذارد.

OAuth 2.0مزایای 's با بهبود امنیت و تجربه کاربر که ارائه می دهد برجسته است. با این حال، معایبی مانند پیچیدگی و مدیریت توکن را نباید نادیده گرفت. چون، OAuth 2.0نیازها و الزامات امنیتی برنامه باید قبل از استفاده به دقت در نظر گرفته شود.

ویژگی	مزایا	معایب
امنیت	رمز عبور کاربر به اشتراک گذاشته نمی شود، نشانه های مجوز استفاده می شود.	خطر سرقت توکن یا سوء استفاده وجود دارد.
تجربه کاربری	این سیستم یک ثبت نام (SSO) و فرآیندهای مجوز آسان را ارائه می دهد.	در صورت پیکربندی نادرست، آسیب پذیری های امنیتی ممکن است رخ دهد.
انعطاف پذیری	پشتیبانی از انواع مختلف مجوز (کد مجوز، ضمنی، رمز عبور مالک منبع).	بسیاری از گزینه ها می تواند برای توسعه دهندگان گیج کننده باشد.
برنامه	کتابخانه ها برای بسیاری از زبان ها و پلتفرم ها در دسترس هستند.	تفسیر نادرست یا به کارگیری استانداردها می تواند منجر به مشکلاتی شود.

OAuth 2.0دارای نقاط قوت و ضعف است که باید مورد توجه قرار گیرد. مهم است که این مزایا و معایب را به دقت سنجید تا راه حلی را پیدا کنید که به بهترین وجه با نیازهای برنامه مطابقت دارد. دستیابی به تعادل بین امنیت، تجربه کاربری و عملکرد کلید موفقیت است OAuth 2.0 کلید کاربرد آن است.

بهترین روش ها برای امنیت API

امنیت API بخشی جدایی ناپذیر از برنامه ها و سرویس های وب مدرن است. OAuth 2.0 و فناوری هایی مانند JWT نقش مهمی در محافظت از API ها در برابر دسترسی غیرمجاز ایفا می کنند. با این حال، اجرای صحیح این فناوری ها و اتخاذ تدابیر امنیتی اضافی برای تضمین امنیت کلی سیستم ها حیاتی است. در این بخش، بهترین روش ها برای بهبود امنیت API را پوشش خواهیم داد.

یکی از نکات مهمی که در امنیت API باید در نظر گرفته شود، رمزگذاری داده ها است. رمزگذاری داده ها هم در حین انتقال (با استفاده از HTTPS) و هم در حین ذخیره سازی به محافظت از اطلاعات حساس کمک می کند. علاوه بر این، با انجام ممیزی‌های امنیتی منظم و اسکن‌های آسیب‌پذیری، می‌توان آسیب‌پذیری‌های امنیتی احتمالی را زود تشخیص داد و برطرف کرد. مکانیسم های قوی احراز هویت و کنترل های مجوز نیز سنگ بنای امنیت API هستند.

جدول زیر برخی از روش ها و ابزارهایی که معمولا در امنیت API استفاده می شود را خلاصه می کند:

روش/ابزار	توضیح	مزایا
HTTPS	این تضمین می کند که داده ها رمزگذاری شده و ایمن منتقل می شوند.	از یکپارچگی و محرمانه بودن داده ها محافظت می کند.
OAuth 2.0	اجازه دسترسی محدود به برنامه های شخص ثالث را می دهد.	مجوز ایمن را ارائه می دهد و از اعتبار کاربر محافظت می کند.
JWT	برای انتقال امن اطلاعات کاربر استفاده می شود.	احراز هویت مقیاس پذیر و ایمن را فراهم می کند.
دروازه API	ترافیک API را مدیریت می کند و سیاست های امنیتی را اعمال می کند.	کنترل امنیتی مرکزی را فراهم می کند و از دسترسی غیرمجاز جلوگیری می کند.

مراحلی که برای اطمینان از امنیت API انجام می شود به شرح زیر است:

1. احراز هویت و مجوز: اطمینان حاصل کنید که فقط کاربران مجاز می توانند با استفاده از مکانیسم های احراز هویت قوی (به عنوان مثال، احراز هویت چند عاملی) به API ها دسترسی داشته باشند. OAuth 2.0 و JWT راه حل های موثری در این زمینه ارائه می دهند.
2. تایید ورود: تمام داده های ارسال شده به API ها را با دقت تأیید کنید. اعتبار سنجی ورودی برای جلوگیری از حملاتی مانند تزریق SQL و اسکریپت بین سایتی (XSS) بسیار مهم است.
3. محدودیت نرخ: برای جلوگیری از سوء استفاده، به APIهای محدود امتیاز دهید. این تعداد درخواست هایی را که کاربر می تواند در یک بازه زمانی معین انجام دهد محدود می کند.
4. مدیریت کلید API: کلیدهای API را ایمن ذخیره کنید و مرتباً آنها را به روز کنید. برای جلوگیری از افشای تصادفی کلیدها اقدامات احتیاطی انجام دهید.
5. ثبت و نظارت: به طور مداوم ترافیک API را کنترل کنید و همه رویدادهای مهم (تلاش های ناموفق برای ورود، دسترسی های غیرمجاز و غیره) را ثبت کنید. این به شناسایی و پاسخگویی به نقض های امنیتی کمک می کند.
6. تست های امنیتی منظم: API های خود را به طور مرتب تحت آزمایش امنیتی قرار دهید. تست‌های نفوذ و اسکن‌های آسیب‌پذیری می‌توانند آسیب‌پذیری‌های امنیتی بالقوه را کشف کنند.

امنیت API یک فرآیند پیوسته است و با یک راه حل نمی توان به آن دست یافت. نیاز به نظارت، ارزیابی و بهبود مستمر دارد. اتخاذ بهترین شیوه ها و افزایش آگاهی امنیتی برای به حداقل رساندن آسیب پذیری های امنیتی مهم است. به عنوان مثال با استفاده از منابعی مانند OWASP (پروژه امنیتی برنامه وب باز) می توانید از آخرین تهدیدات و مکانیسم های دفاعی مطلع شوید.

بسیار خوب، می‌توانید بخشی با عنوان API Authorization Processes with JWT را با توجه به ویژگی‌های مورد نظر خود در زیر پیدا کنید: html

فرآیندهای مجوز API با JWT

فرآیندهای مجوز API (Application Programming Interface) برای امنیت برنامه‌ها و سرویس‌های وب مدرن حیاتی هستند. در این فرآیندها، OAuth 2.0 پروتکل اغلب استفاده می شود و JWT (JSON Web Token) به بخشی جدایی ناپذیر از این پروتکل تبدیل شده است. JWT یک قالب استاندارد است که برای انتقال ایمن و احراز هویت اعتبار کاربر استفاده می شود. JWT باید به درستی اجرا شود تا از API های شما در برابر دسترسی غیرمجاز محافظت شود و فقط اجازه دسترسی به کاربرانی با مجوزهای خاص را بدهد.

در فرآیندهای مجوز API با JWT، مشتری ابتدا با یک سرور مجوز تماس می گیرد. این سرور کلاینت را احراز هویت می کند و مجوزهای لازم را بررسی می کند. اگر همه چیز درست باشد، سرور مجوز یک رمز دسترسی برای مشتری صادر می کند. این نشانه دسترسی معمولا JWT است. کلاینت هر بار که درخواستی به API می دهد، این JWT را در هدر ارسال می کند. API JWT را تأیید می کند و درخواست را بر اساس اطلاعات موجود در آن پردازش یا رد می کند.

فرآیندهای مجوز

• کاربر از طریق اپلیکیشن درخواست دسترسی به API می کند.
• برنامه اطلاعات کاربری کاربر را به سرور مجوز ارسال می کند.
• سرور مجوز کاربر را احراز هویت می کند و مجوزهای لازم را بررسی می کند.
• اگر مجوز موفقیت آمیز باشد، سرور یک JWT تولید می کند و آن را به برنامه باز می فرستد.
• برنامه هر بار که درخواستی را به API ارسال می کند، این JWT را در هدر مجوز (به عنوان یک توکن حامل) ارسال می کند.
• API JWT را تأیید می کند و درخواست را بر اساس اطلاعات موجود در آن پردازش می کند.

جدول زیر سناریوها و ملاحظات مختلف برای نحوه استفاده از JWT در فرآیندهای مجوز API را خلاصه می کند:

سناریو	محتوای JWT (بارگیری)	روش های تایید
احراز هویت کاربر	شناسه کاربری، نام کاربری، نقش ها	تأیید امضا، بررسی تاریخ انقضا
کنترل دسترسی API	مجوزها، نقش ها، دامنه دسترسی	کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC)، کنترل دسترسی مبتنی بر دامنه
ارتباطات بین خدماتی	شناسه سرویس، نام سرویس، حقوق دسترسی	TLS متقابل، تأیید امضا
ورود به سیستم (SSO)	اطلاعات کاربر، شناسه جلسه	مدیریت جلسه، تایید امضا

یکی از مزایای JWT در فرآیندهای مجوز API این است که بدون حالت است. این بدان معنی است که API می تواند مجوز را با اعتبارسنجی محتوای JWT بدون نیاز به تماس با پایگاه داده یا سیستم مدیریت جلسه برای هر درخواست انجام دهد. این کار عملکرد API را بهبود می بخشد و مقیاس پذیری آن را تسهیل می کند. با این حال، بسیار مهم است که JWT به طور ایمن ذخیره و منتقل شود. JWT ها باید از طریق HTTPS منتقل شوند و در محیط های امن ذخیره شوند، زیرا ممکن است حاوی اطلاعات حساس باشند.

مناطق استفاده JWT

JWT کاربردهای مختلفی دارد، نه فقط در فرآیندهای مجوز API. برای مثال، می‌توان از آن در سیستم‌های SSO استفاده کرد تا به کاربران امکان دسترسی به برنامه‌های مختلف با یک اعتبار واحد را بدهد. همچنین یک راه حل ایده آل برای احراز هویت ایمن و مجوز دادن به خدمات برای برقراری ارتباط با یکدیگر است. ساختار انعطاف پذیر و ادغام آسان JWT، آن را به یک فناوری ترجیحی در سناریوهای مختلف تبدیل کرده است.

JSON Web Token (JWT) یک استاندارد باز (RFC 7519) است که یک روش فشرده و مستقل را برای انتقال ایمن اطلاعات بین طرفین به عنوان یک شی JSON تعریف می کند. این اطلاعات به دلیل امضای دیجیتالی قابل تأیید و اعتماد است.

OAuth 2.0 استفاده از JWT به همراه ترکیبی قدرتمند برای ایمن سازی API فراهم می کند. هنگامی که به درستی پیاده سازی شود، می توانید API های خود را از دسترسی غیرمجاز محافظت کنید، تجربه کاربر را بهبود بخشید و امنیت کلی برنامه خود را افزایش دهید.

مشکلات رایج در امنیت API

امنیت API بخش مهمی از فرآیندهای توسعه نرم افزار مدرن است. با این حال، استفاده از ابزار و روش های مناسب ممکن است همیشه کافی نباشد. بسیاری از توسعه‌دهندگان و سازمان‌ها در مورد ایمن‌سازی APIها با چالش‌هایی روبرو هستند. برای غلبه بر این مشکلات، OAuth 2.0 این امر با درک صحیح و پیاده سازی پروتکل هایی مانند. در این بخش به مشکلات رایج در امنیت API و راه حل های بالقوه برای این مشکلات می پردازیم.

جدول زیر تأثیر بالقوه و شدت آسیب پذیری های امنیتی API را نشان می دهد:

نوع آسیب پذیری	توضیح	اثرات احتمالی
ضعف احراز هویت	فرآیندهای تأیید هویت نادرست یا ناقص.	دسترسی غیرمجاز، نقض داده ها.
مسائل مجوز	کاربران می توانند به داده های فراتر از مجوز خود دسترسی داشته باشند.	قرار گرفتن در معرض داده های حساس، اقدامات مخرب.
عدم یکپارچه سازی داده ها	انتقال داده ها بدون رمزگذاری	استراق سمع داده ها، حملات انسان در وسط.
حملات تزریقی	تزریق کد مخرب به API.	دستکاری پایگاه داده، تصاحب سیستم.

علاوه بر آسیب پذیری های امنیتی رایج، خطاها و شکاف های پیکربندی در طول فرآیند توسعه نیز می تواند خطرات جدی ایجاد کند. به عنوان مثال، عدم تغییر تنظیمات پیش فرض یا اعمال وصله های امنیتی به روز می تواند اهداف آسانی را برای مهاجمان ایجاد کند. بنابراین، اسکن های امنیتی مداوم و به روز رسانی های منظم حیاتی است.

مشکلات و راه حل ها

• مشکل: احراز هویت ضعیف راه حل: از سیاست های رمز عبور قوی، احراز هویت چند عاملی (MFA) استفاده کنید.
• مشکل: دسترسی غیرمجاز راه حل: اجرای کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC).
• مشکل: نشت داده ها راه حل: داده ها را رمزگذاری کنید و از پروتکل های امن (HTTPS) استفاده کنید.
• مشکل: حملات تزریقی راه حل: داده های ورودی را اعتبارسنجی کنید و از پرس و جوهای پارامتری استفاده کنید.
• مشکل: وابستگی هایی با آسیب پذیری های امنیتی راه حل: به طور منظم وابستگی ها را به روز کنید و اسکن های امنیتی را اجرا کنید.
• مشکل: نشت اطلاعات از طریق پیام های خطا راه حل: به جای پیغام های خطای دقیق، پیام های خطای عمومی را برگردانید.

برای غلبه بر این مسائل، باید رویکردی فعالانه اتخاذ کرد و فرآیندهای امنیتی را به طور مستمر بهبود بخشید. OAuth 2.0 و اجرای صحیح فناوری هایی مانند JWT نقش مهمی در تضمین امنیت API ایفا می کند. با این حال، مهم است که به یاد داشته باشید که این فناوری ها به تنهایی کافی نیستند و باید همراه با سایر اقدامات امنیتی مورد استفاده قرار گیرند.

نکته مهمی که باید به خاطر داشته باشید این است که امنیت فقط یک موضوع فنی نیست. امنیت نیز یک موضوع فرهنگ سازمانی است. یک عامل مهم در تضمین امنیت API این است که همه ذینفعان از امنیت آگاه باشند و فعالانه در فرآیندهای امنیتی شرکت کنند.

نکات و توصیه‌هایی برای OAuth 2.0

OAuth 2.0 هنگام استفاده از پروتکل باید به نکات مهم زیادی توجه کرد. در حالی که این پروتکل ابزار قدرتمندی برای ایمن سازی API ها است، پیکربندی نادرست یا اجرای ناقص می تواند منجر به آسیب پذیری های امنیتی جدی شود. در محل کار OAuth 2.0در اینجا چند نکته و توصیه وجود دارد که به شما کمک می کند از آن ایمن تر و موثرتر استفاده کنید:

OAuth 2.0 یکی از مهم ترین مسائلی که باید در هنگام استفاده از توکن ها در نظر گرفت، ذخیره و انتقال ایمن توکن ها است. توکن ها مانند کلیدهایی هستند که دسترسی به اطلاعات حساس را فراهم می کنند و بنابراین باید در برابر دسترسی های غیرمجاز محافظت شوند. همیشه توکن های خود را از طریق HTTPS منتقل کنید و از مکانیسم های ذخیره سازی ایمن استفاده کنید.

سرنخ	توضیح	اهمیت
استفاده از HTTPS	تمام ارتباطات از طریق HTTPS انجام می شود و امنیت توکن ها را افزایش می دهد.	بالا
مدت زمان توکن	کوتاه نگه داشتن دوره اعتبار توکن ها خطرات امنیتی را کاهش می دهد.	وسط
محدودیت دامنه	درخواست از برنامه‌ها برای درخواست حداقل مجوزهای مورد نیاز، آسیب‌های احتمالی را محدود می‌کند.	بالا
بازرسی های منظم	OAuth 2.0 مهم است که به طور منظم برنامه را برای آسیب پذیری های امنیتی بررسی کنید.	بالا

نکته مهم دیگر این است که OAuth 2.0 این است که جریان ها را به درستی پیکربندی کنید. متفاوت OAuth 2.0 جریان ها (به عنوان مثال، کد مجوز، ضمنی، اعتبار گذرواژه مالک منبع) ویژگی های امنیتی متفاوتی دارند، و مهم است که بهترین گزینه را انتخاب کنید که با نیازهای برنامه شما مطابقت داشته باشد. به عنوان مثال، جریان کد مجوز از جریان ضمنی ایمن تر است زیرا توکن مستقیماً به مشتری داده نمی شود.

نکات کاربردی

1. اجرای HTTPS: همه OAuth 2.0 اطمینان حاصل کنید که ارتباطات از طریق یک کانال امن انجام می شود.
2. کوتاه کردن مدت زمان توکن: استفاده از توکن های کوتاه مدت تاثیر توکن های سرقت شده را کاهش می دهد.
3. محدوده ها را به درستی تعریف کنید: حداقل مجوزهای مورد نیاز برنامه ها را درخواست کنید.
4. Refresh Tokens را ایمن نگه دارید: به ویژه در مورد توکن های تازه سازی مراقب باشید زیرا عمر طولانی دارند.
5. انجام ممیزی های امنیتی منظم: OAuth 2.0 برنامه خود را به طور منظم تست کنید و آن را به روز نگه دارید.
6. پیام های خطا را با دقت مدیریت کنید: از افشای اطلاعات حساس در پیام های خطا جلوگیری کنید.

OAuth 2.0 با استفاده از انعطاف‌پذیری ارائه شده توسط پروتکل، می‌توانید لایه‌های امنیتی بیشتری را متناسب با الزامات امنیتی برنامه خود اضافه کنید. به عنوان مثال، با روش هایی مانند احراز هویت دو مرحله ای (2FA) یا احراز هویت تطبیقی. OAuth 2.0می توانید امنیت را بیشتر افزایش دهید.

نتیجه گیری: مراحل بهبود امنیت API

امنیت API بخشی جدایی ناپذیر از فرآیندهای توسعه نرم افزار مدرن و OAuth 2.0 پروتکل هایی از جمله نقش مهمی در تامین این امنیت دارند. در این مقاله، اهمیت OAuth 2.0 و JWT را در زمینه امنیت API، نحوه ادغام آنها و بهترین شیوه ها بررسی کردیم. اکنون زمان آن است که آنچه را که آموخته ایم به مراحل مشخص تبدیل کنیم.

نام من	توضیح	ابزار / تکنیک های توصیه شده
تقویت مکانیسم های احراز هویت	روش های احراز هویت ضعیف را حذف کنید و احراز هویت چند عاملی (MFA) را پیاده سازی کنید.	OAuth 2.0، OpenID Connect، راه حل های MFA
تشدید کنترل های مجوز	دسترسی به منابع را با کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (RBAC) یا کنترل دسترسی مبتنی بر ویژگی (ABAC) محدود کنید.	سیاست های JWT، RBAC، ABAC
مانیتورینگ و ثبت نقاط پایانی API	به طور مداوم ترافیک API را نظارت کنید و گزارش های جامع را برای شناسایی فعالیت های غیرعادی حفظ کنید.	API Gateway، اطلاعات امنیتی و سیستم های مدیریت رویداد (SIEM).
به طور منظم آسیب پذیری ها را اسکن کنید	به طور منظم API های خود را برای آسیب پذیری های شناخته شده اسکن کنید و تست های امنیتی را انجام دهید.	OWASP ZAP، سوئیت Burp

ساختن یک API ایمن فرآیندی یکباره نیست. این یک فرآیند مداوم است. مراقب بودن مداوم در برابر تهدیدات در حال تحول و به روز رسانی منظم اقدامات امنیتی خود برای ایمن نگه داشتن APIها و در نتیجه برنامه شما، کلیدی است. در این فرآیند، OAuth 2.0 اجرای صحیح پروتکل و ادغام آن با فناوری هایی مانند JWT از اهمیت حیاتی برخوردار است.

برنامه اقدام

1. بررسی اجرای OAuth 2.0: اطمینان حاصل کنید که اجرای OAuth 2.0 فعلی شما با آخرین بهترین شیوه های امنیتی مطابقت دارد.
2. تقویت اعتبارسنجی JWT: JWT های خود را به درستی تأیید کنید و از آنها در برابر حملات احتمالی محافظت کنید.
3. پیاده سازی کنترل های دسترسی API: مکانیزم های مجوز مناسب را برای هر نقطه پایانی API پیکربندی کنید.
4. انجام تست های امنیتی منظم: به طور مرتب API های خود را از نظر آسیب پذیری آزمایش کنید.
5. فعال کردن گزارش‌ها و ردیابی: نظارت بر ترافیک API و تجزیه و تحلیل گزارش‌ها برای تشخیص رفتار غیرعادی.

مهم است که به یاد داشته باشید که امنیت API فقط یک مسئله فنی نیست. افزایش آگاهی امنیتی در میان توسعه دهندگان، مدیران و سایر ذینفعان به همان اندازه مهم است. آموزش امنیتی و برنامه های آگاهی می تواند به کاهش خطرات ناشی از عوامل انسانی کمک کند. یک استراتژی امنیتی موفق API مستلزم همسویی بین فناوری، فرآیندها و افراد است.

با در نظر گرفتن موضوعاتی که در این مقاله به آن پرداختیم و ادامه یادگیری، می توانید امنیت API های خود را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید و به امنیت کلی برنامه خود کمک کنید. شیوه های کدگذاری ایمن، نظارت مستمر و اقدامات امنیتی پیشگیرانه سنگ بنای ایمن نگه داشتن API های شما هستند.

سوالات متداول

هدف اصلی OAuth 2.0 چیست و چه تفاوتی با روش های احراز هویت سنتی دارد؟

OAuth 2.0 یک چارچوب مجوز است که به برنامه های کاربردی اجازه می دهد تا از طرف کاربر بدون اشتراک گذاری مستقیم نام کاربری و رمز عبور خود، به منابع اجازه دسترسی داشته باشند. تفاوت آن با روش‌های احراز هویت سنتی این است که با جلوگیری از اشتراک‌گذاری اعتبار کاربر با برنامه‌های شخص ثالث، امنیت را افزایش می‌دهد. کاربر همچنین می تواند منابعی را که برنامه می تواند به آنها دسترسی داشته باشد کنترل کند.

چه بخش هایی از JWT ها (JSON Web Tokens) وجود دارد و این بخش ها چه کاری انجام می دهند؟

JWT ها از سه بخش اصلی تشکیل شده اند: Header، Payload و Signature. هدر نوع رمز و الگوریتم رمزگذاری مورد استفاده را مشخص می کند. محموله حاوی داده هایی مانند اطلاعات کاربر و مجوزها است. امضا از یکپارچگی توکن محافظت می کند و از تغییرات غیرمجاز جلوگیری می کند.

چگونه هنگام استفاده از OAuth 2.0 و JWT از امنیت API اطمینان حاصل کنیم؟

OAuth 2.0 به یک برنامه اجازه می دهد تا به یک API دسترسی پیدا کند. این اختیار معمولاً در قالب یک نشانه دسترسی اعطا می شود. JWT می تواند این نشانه دسترسی را نشان دهد. برنامه با ارسال JWT با هر درخواست به API مجاز است. اعتبارسنجی JWT در سمت API انجام می شود و اعتبار توکن بررسی می شود.

با وجود مزایای OAuth 2.0، چه آسیب پذیری ها یا معایبی دارد؟

اگرچه OAuth 2.0 فرآیندهای مجوز را ساده می کند، اما در صورت پیکربندی نادرست یا در معرض حملات مخرب می تواند آسیب پذیری های امنیتی ایجاد کند. به عنوان مثال، ممکن است شرایطی مانند سرقت توکن، به خطر افتادن کد مجوز یا حملات CSRF وجود داشته باشد. بنابراین، مهم است که هنگام اجرای OAuth 2.0 مراقب باشید و بهترین شیوه های امنیتی را دنبال کنید.

بهترین شیوه های کلی را برای بهبود امنیت API توصیه می کنید؟

برای بهبود امنیت API، بهترین روش‌های زیر را توصیه می‌کنم: استفاده از HTTPS، اعتبارسنجی داده‌های ورودی، پیکربندی صحیح مکانیزم‌های مجوز و احراز هویت (OAuth 2.0، JWT)، ذخیره ایمن کلیدهای API، انجام ممیزی‌های امنیتی منظم، و اعمال وصله‌ها برای آسیب‌پذیری‌های شناخته شده.

در فرآیند مجوز API با JWT، چرا زمان انقضای توکن مهم است و چگونه باید تنظیم شود؟

دوره انقضای JWT ها برای به حداقل رساندن آسیب احتمالی در صورت دزدیده شدن توکن مهم است. یک دوره اعتبار کوتاه خطر سوء استفاده از توکن را کاهش می دهد. مدت اعتبار باید با توجه به نیازها و الزامات امنیتی برنامه تنظیم شود. یک دوره بسیار کوتاه می تواند بر تجربه کاربر تأثیر منفی بگذارد، در حالی که یک دوره بسیار طولانی می تواند خطر امنیتی را افزایش دهد.

رایج ترین مشکلات هنگام ایمن سازی API ها چیست و چگونه می توان بر این مشکلات غلبه کرد؟

مشکلات رایج امنیت API شامل عدم احراز هویت، مجوز ناکافی، حملات تزریق، اسکریپت بین سایتی (XSS) و حملات CSRF است. برای غلبه بر این مشکلات، پیروی از اصول کدنویسی ایمن، انجام تست های امنیتی منظم، اعتبارسنجی داده های ورودی و استفاده از فایروال ها مهم است.

چه راهنمایی یا توصیه ای به کسانی که به تازگی با OAuth 2.0 شروع کرده اند می کنید؟

برای کسانی که با OAuth 2.0 تازه کار هستند، می توانم نکات زیر را ارائه دهم: بر مفاهیم و جریان های OAuth 2.0 مسلط شوید، از کتابخانه ها و چارچوب های موجود استفاده کنید (از نوشتن پیاده سازی OAuth 2.0 خود اجتناب کنید)، سرور مجوز را به درستی پیکربندی کنید، از یک روش ذخیره سازی مخفی کلاینت استفاده کنید، و از همه مهمتر، درک کنید که در کدام سناریوها، کدهای رمز عبور مجدد، 2.0 متفاوت است Redencials، اعتبار مشتری) مناسب هستند.